استاد شجریان جایی گفته است: “سازها هم لهجه خاص خود را دارند، لحن خاص خود را دارند. درست مثل زبان…

یک وقتی برای سرگرمی، شاید هم برای پاسخ به یک حس غریزی، وبرای دریافت عمق و ماهیت موسیقی “کرمانجی”،  آن را برای مقایسه با سایر موسیقی های معمول، روی “موج نما” می انداختم.

نتیجه به طرز عجیبی شگفت انگیز بود. هرچه بقیه موسیقی ها آرام، ریتمیک و در نوعی چارچوب می چمیدند، موسیقی کرمانجی چونان موج آشفته، سرکش بود و پاشان. با همان غرور، همان پری، همان رسایی و همان پاشانی که در صدای مردم کرمانج، معمولا هست! از تنگنا گریزان، تند، تیز و عاصی. این عصیان، همه هویت من است بعنوان یک کرمانج! عصیان یعنی نه روز مرگی. نه محافظه کاری و نه منفعت طلبی فرصت جویانه. و یعنی صداقت صدق …

چقدر خوشحالم که “کرمانج هستم”… اما چقدر محطاطم در ابراز این خوشحالی… چه، آدم امروز، باید امروزی باشد با پیام دیروزش. ولی نگاه ما کرمانج ها به گمانم در دیروز مانده است هنوز…